Yalnızlığa alışmış birini mutlu edemezsin ki...

Bundan birkaç sene evveline kadar en büyük korkumdu yalnız kalmak..Cidden diyorum bak..Ya herkes bırakıp giderse beni bir gün derdim kendi kendime..Meğersem herkesin bırakıp gitmesi ya da senin onları bırakıp gitmen değilmiş mevzu..Olay insanların seni beklediğin gibi anlamamalarıymış..

Alışmak gerekliymiş bazı şeylere..Yokluğunu çekince anlıyor insan bunu o şeylerin..Hele bir de Varlığında da yokluğunu çekiyorsan o şeylerin senle ben gibi, işte o an diyor ki insan tamam arkadaş ben sefil bir yalnızım bunun kaçışı yok..

Aradan aylar geçiyor seneler geçiyor, kuşlar göç edip gidiyor sürüyle, mevsimler değişiyor duraksız, ardımızda pek çoklarını da bırakıyoruz da bir türlü geçmiyo bu hissiyat..Nerden duydum hatırlamıyorum aslında duyup duymadığımı da hatırlamıyorum ama, kişisel algılama ben insanları sevmiyorum..

Beni anlama çabasını göstermek için gösteriyorlar gibime geliyor..Nasıl derler hah buldum ; Göz boyamak için yapıyorlar her şeyi..Samimiyetsiz la bu insanlar! Ama unuttukları bir şey var..

Yalnızlığa alışmış birini mutlu edemezsin ki..

Not: 83 Days Left #Bitch..