Özledim...

Siz hiç çok özlediniz mi?

Ben özledim. Hem de çok özledim. İçime sığdıramadım bazen, atıp kurtulmak istedim ama beceremedim bir türlü. Dalgalara anlattım derdimi. Kıyılara vurdukça daha da çok özledim.Bahar geldi havalar ısındı ben yine özledim. Yağmur yağdı, sığınacak bir liman bulamadım ama yine özledim. Elimde avucumda bir şey kalmadı ama özlemekten usanmadım. Gözlerimin önündeydi, uzansam tutacak gibiydim, denedim olmadı. Özlemekten vazgeçmedim bir türlü. Vazgeçemedim...

Geceler gündüze karıştı, karanlıklar aydınlığa, ben yine, gece gündüz özledim.Hiç sıkılmadan, usanmadan özledim. Bıkmadım hiç. Sabah gördüm gül yüzünü, o güldü ben güldüm, öğlen olmadan yine özledim. Akşam oldu bir ayrı özledim. Geceleri yalnız kalınca tavan yaptı özlemim. Söyleyecek sözüm kalmadı bazen. Yuttum içimde kalan son kelamlarımı. Bir türlü özlemeden duramadım. Acıktığımda da karnım tok olduğunda da özledim. Sokaklarda yalnız başıma çok dolandım. Bir sürü insan geçiyordu yanımdan binbir farklı düşünceyle. Onlar bana bakıp "garip" diyorlardı ben yine özlüyordum...

Haberi bile olmadı ama özledim işte. Çay bardağında bırakılan dudak payı kadar yakındım. Dumanı içime çektim önce. Üfürdüm gökyüzüne doğru. Ruhum devenin üzerinde dolaştım ve bir yudum aldım demli çaydan. Sonra mı? Yine özledim... Sinirlendiğim zamanlar oldu. Kalktım bulunduğum mekandan bir anda. At gibi gidip it gibi geri döndüm. Dönünce bir daha özledim. Dostlarım geldi yanıma. Otur bir konuşalım dediler. Konuştuk. Onlarda hak verdi bu halime ve bir kez daha özledim.

Bir gün daha gülünce güller açan yüzünün hayaliyle daldım uzaklara. Her gün birbirinin aynısıydı aslında. Ama ben yine özlüyordum. Her gördüğüm çocuğu ümit pınarı olarak görüyordum. Onları her gördüğümde de sordum onlara "Gördünüz mü?" diye.. Ümit işte. Çok bekledim kalmadı takatim ne de canım... Ama özlemekten de bıkmadım.

Sahi siz hiç özlediniz mi?

Ben özledim.

Sevdim. Ben hem sevdim. Hem özledim.

Allah çarpsın çok özledim...

Not: Okuyan dostlar yüreğinize sağlık... Eyvole!